Laatst bijgewerkt op 14 mei 2024 door Ecologisch leven
Als we het over voertuigemissies hebben, denken we meestal aan de uitlaatpijp. Maar denk nog eens na.
De verbrandingsmotoren van tegenwoordig zijn zo geavanceerd geworden dat de niveaus van verontreinigende stoffen die ze uitstoten ongelooflijk laag worden - zo laag zelfs dat ze vaak moeilijk te meten zijn. Hoewel deze voertuigen nog steeds aanzienlijke hoeveelheden kooldioxide uitstoten, een factor die bijdraagt aan klimaatverandering, heeft deze uitstoot geen directe invloed op de luchtkwaliteit in steden.
Er kan worden gesteld dat de grootste bron van verontreinigende emissies van nieuwe voertuigen nu afkomstig is van andere bronnen dan uitlaatgassen, zoals rem- en bandenslijtage. Dit artikel richt zich op bandenslijtage, dat een belangrijk milieuprobleem aan het worden is.
Inhoudsopgave
Bronnen van niet-uitlaatemissies
Als consumenten kiezen voor grotere, zwaardere voertuigen, neemt de bandenslijtage toe, waardoor er meer microplastics in het milieu terechtkomen.
Onderzoek toont aan dat deze kleine deeltjes niet alleen op de weg blijven. Ze komen in onze lucht en zelfs in onze oceanen terecht en dragen zo bij aan de vervuiling door microplastic. Dit type vervuiling is niet gereguleerd.
Wat zijn microplastics? Moet je je zorgen maken?
In een rapport uit 2019 heeft de Air Quality Expert Group (AQEG) van de Britse overheid een alarmkreet laten horen over een over het hoofd geziene bron van vervuiling - niet-uitlaatemissies (NEE's) van voertuigen.1 Het rapport benadrukt de dringende noodzaak om deze emissies te erkennen als een belangrijke bijdrage aan de luchtvervuiling, zelfs van voertuigen die prat gaan op een uitlaatemissie zonder uitstoot.
Tot de niet-uitlaatemissies behoren fysieke slijtagedeeltjes afkomstig van verschillende bronnen: de fysieke slijtage van wegen door voertuigen, het opdwarrelen van deeltjes die zich al op de weg bevinden en de slijtage van remmen en banden. Meer gebruik van regeneratief remmen betekent dat de emissies door remslijtage kunnen worden verminderd.
Door het hoge gewicht en de slechte aerodynamica van sport utility vehicles (SUV's) en het hoge gewicht en koppel van elektrische batterijvoertuigen (BEV's), zullen de bandenemissies naar verwachting echter toenemen.
Dit benadrukt de complexe afwegingen in onze reis naar schoner transport en onderstreept de behoefte aan regelgeving die alle bronnen van voertuigvervuiling aanpakt.
Banden nu 2000 keer slechter dan uitlaten
Recente tests hebben aangetoond dat moderne autobanden bijna 2000 keer meer deeltjesvervuiling kunnen uitstoten dan hun uitlaat.
Bandendeeltjes vervuilen lucht, water en bodem en bevatten een breed scala aan giftige organische verbindingen. Sommige daarvan zijn bekende kankerverwekkende stoffen.
Luchtvervuiling is elk jaar verantwoordelijk voor miljoenen vroegtijdige sterfgevallen. Regelgeving heeft ervoor gezorgd dat nieuwe auto's in ontwikkelde landen veel minder deeltjes uitstoten. Nieuwe auto's in Europa zitten over het algemeen ruim onder de wettelijke limiet. Hoewel dit moet worden gezien als een triomf voor autofabrikanten en regelgevers, is het belangrijk dat alle soorten emissies in overweging worden genomen, vooral voordat we sommige auto's gaan bestempelen als auto's met "nulemissie".
Emissions Analytics, een toonaangevend onafhankelijk bedrijf dat emissietests uitvoert, ontdekte dat in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten elk jaar alleen al door auto's en bestelwagens 300.000 ton bandenrubber in het milieu terechtkomt.
Op dit moment zijn er geen specifieke regels voor bandenslijtage en weinig regels voor de chemicaliën die ze bevatten. Emissions Analytics heeft de chemicaliën geïdentificeerd in 250 verschillende soorten banden, waarvan de meeste zijn gemaakt van synthetisch rubber - een product dat is afgeleid van ruwe olie. Van de honderden geïdentificeerde chemicaliën zijn er veel kankerverwekkend.
Invloed op de menselijke gezondheid en het milieu
Recent onderzoek heeft in toenemende mate aangetoond dat bandenslijtage niet alleen een belangrijke luchtvervuiler is, maar ook een grote bijdrage levert aan de vervuiling van het milieu met microplastic. Deze minuscule deeltjes van banden kunnen zowel terrestrische als aquatische ecosystemen aantasten.
Invloed op het zeeleven
Bandenafval spoelt van wegen in beken, rivieren en uiteindelijk oceanen. Hierdoor komen microplastics in het zeemilieu terecht. Aangetoond is dat deze microplastics een groot aantal waterorganismen aantasten, waaronder waterzoogdieren..
In het bijzonder is een specifieke chemische stof die vaak wordt gebruikt bij de productie van banden, 6PPD kinon, rechtstreeks in verband gebracht met aanzienlijke sterftecijfers bij zalmpopulaties in de Verenigde Staten.2 Deze chemische stof, die bedoeld is om de levensduur van banden te verlengen door afbraak als gevolg van blootstelling aan ozon te voorkomen, is giftig voor waterleven.
We moeten voorzichtig zijn met de chemicaliën die we kiezen bij de productie vanwege onbedoelde ecologische effecten.
Risico's voor de menselijke gezondheid
De invloed van bandenvervuiling op de volksgezondheid is ook aanzienlijk. Als banden worden afgebroken, komen er fijne deeltjes vrij die bijdragen aan de vervuiling van de lucht met zwevende deeltjes (PM).
Deze deeltjes, vooral die kleiner dan 10 micron (PM10) en nog meer die kleiner dan 2,5 micron (PM2,5), kunnen diep in de longen doordringen en zelfs in de bloedbaan terechtkomen.
Er is ook groeiende bezorgdheid over de mogelijkheid dat deze deeltjes giftige chemicaliën in het lichaam kunnen brengen. Dit kan bijkomende toxicologische effecten hebben.
Oplossingen
Onderzoek
Gezien de omvang en mogelijke ernst van deze gevolgen is er dringend behoefte aan meer onderzoek naar de milieu- en gezondheidseffecten van bandenafval.
Daarnaast zouden onderzoekers strategieën kunnen onderzoeken om bandenvervuiling te beheersen en te verminderen. Hierbij valt te denken aan verbeteringen in de samenstelling van banden om gevaarlijke emissies te verminderen en verbeteringen in het wegontwerp.
Banden
Dit is geen verloren zaak. Niet alle banden op de weg zijn zo vervuilend. De slijtage van verschillende bandenmerken varieert aanzienlijk. Het gehalte aan giftige chemicaliën van verschillende bandenmerken varieert zelfs nog meer. Dit betekent dat er tegen lage kosten veranderingen kunnen worden aangebracht om de milieueffecten van de slechtste banden te verminderen.
Nick Molden, van Emissions Analytics, had het volgende te zeggen over dit onderwerp:
Je zou veel kunnen doen door de meest giftige banden te elimineren. Het gaat er niet om dat mensen niet meer mogen rijden of dat er compleet nieuwe banden moeten worden uitgevonden. Als je de slechtste helft kunt elimineren en ze misschien op één lijn kunt brengen met de beste banden in hun klasse, kun je een enorm verschil maken. Maar op dit moment is er geen regelgevend instrument, geen toezicht.
Nick Molden, Emissieanalyse
Hoe zit het met elektrische auto's?
Het toenemende gewicht van auto's heeft de discussie aangewakkerd, met name rond elektrische voertuigen op batterijen (BEV's), die zwaarder zijn dan conventionele voertuigen en een groter wielkoppel hebben, wat kan leiden tot een hogere uitstoot van roetdeeltjes door banden.
Volgens Molden hangt de invloed op bandenslijtage grotendeels af van hoe er met het voertuig wordt gereden. Hij merkt op dat BEV's die voorzichtig rijden minder deeltjes produceren dan agressief rijdende auto's die op fossiele brandstoffen rijden, hoewel BEV's gemiddeld nog steeds iets meer bandendeeltjes produceren. Dat gezegd hebbende, wordt verwacht dat BEV's na verloop van tijd lichter zullen worden.
Conclusie
Terwijl we door het complexe landschap van voertuigemissies navigeren, is het duidelijk dat de milieu-impact van onze transportkeuzes verder reikt dan de uitlaatpijp. Bandenslijtage, een belangrijke maar over het hoofd geziene bron van vervuiling, vormt een serieuze uitdaging voor zowel de menselijke gezondheid als de integriteit van het milieu.
De onthullingen over de uitstoot van banden - die de uitstoot van uitlaatgassen in de schaduw stelt - vragen om een heroverweging van de manier waarop we 'schone' voertuigen definiëren en reguleren.
Hoewel de vooruitgang in voertuigtechnologie de uitlaatemissies met succes heeft teruggebracht tot indrukwekkend lage niveaus, onderstreept het escalerende probleem van bandenslijtage door zwaardere voertuigen, vooral BEV's, de noodzaak van een holistische benadering van voertuigvervuiling. Deskundigen hebben erop gewezen dat het gewicht en het ontwerp van deze voertuigen de bandenemissies kunnen verergeren, waardoor de voordelen van uitlaatgasvrije voertuigen mogelijk teniet worden gedaan.
De weg die voor ons ligt (excuus voor de woordspeling) moet bestaan uit strenge regelgeving die zich richt op bandenslijtage en de chemische samenstelling van banden, evenals voortdurende innovatie in het ontwerp van voertuigen om het totale gewicht te verminderen. Daarnaast kan het stimuleren van rijpraktijken die bandenslijtage minimaliseren ook een belangrijke rol spelen bij het terugdringen van deze vorm van vervuiling.
Kortom, het aanpakken van bandenemissies gaat niet alleen over het verbeteren van de duurzaamheid van voertuigen, maar ook over het beschermen van de volksgezondheid en het beschermen van onze ecosystemen. Door onze focus te verbreden naar niet-uitlaatemissies kunnen we beter geïnformeerde keuzes maken die leiden tot echt schonere en duurzamere transportoplossingen.
Naarmate we verder gaan, is het van vitaal belang dat zowel beleidsmakers als het publiek waakzaam en proactief blijven bij het aanpakken van alle bronnen van voertuigvervuiling om een groenere, gezondere toekomst te bereiken.
